Een poosje geleden ben ik met een vriendin naar een Powervrouwen-event geweest. De naam alleen al weerhield me er bijna van om te gaan. Bij de online informatie over het event stond een foto van een vrouw die bij zonsondergang een enorme berg beklom. Als ik dat ook zou kunnen na dit event zou ik mijn scepsis overboord zetten. Beloofd. Maar voorlopig bleef ik cynisch. Ik ben namelijk een beetje coachingsmoe. Wil je je business een boost geven? Volg een masterclass van een businesscoach en de klanten staan voor je in de rij. Heb je steeds strijd met je peuter of negeren je pubers je? Volg 14 webinars van een gezinscoach en je kroost gedraagt zich nadien als de Von Trapp kinderen. Loopt het niet lekker in je team? Huur een authentiek leiderschapscoach in en binnen no-time staat iedereen weer in z’n kracht. Alles moet beter, alles moet ontwikkeld worden. En ontwikkeling is ook belangrijk, maar mag het soms niet gewoon even zijn zoals het is? Met alle scherpe randjes, struggles, met vallen en weer opstaan.

Toch was er iets aan dit Powervrouwen-event waardoor mijn sluimerende – en overigens rijkelijk late – dertigersdilemma wakker werd. In een notendop zou het gaan over je talenten ontdekken en leren hoe je deze kunt inzetten tot eer van God. Dat riep veel vragen bij me op. Wat zijn mijn talenten eigenlijk? Ik weet er wel een paar, maar zet ik ze dan wel in tot eer van God en moet dat eigenlijk perse? Of mag ik er ook wat gewoon voor mezelf houden? Na een langdurige ontkenningsfase geloof ik inmiddels dat schrijven een talent van me is. Sinds kort ben ik gestart als freelance tekstschrijver en zo hoop ik dit talent verder te ontwikkelen. Maar de vraag of ik hierdoor ook mijn van God gekregen talent tot Zijn eer benut vind ik lastig te beantwoorden.

Het event bleek een mooie aanzet om over het onderwerp na te denken. Goede en gepassioneerde spreeksters en mooie muziek wisselden elkaar af. En hoewel ik nog steeds niet kan bergbeklimmen was ik na afloop toch best positief. Het bracht me geen antwoorden, maar ik ontdekte wel dat het voor mij werkt om zaken niet te complex te maken. Misschien is dat ook wel een talent. Ik wil niets afdoen aan persoonlijke ontwikkeling en ook niet aan zinnige hulpmiddelen daarbij. Maar ik ga het voor mezelf niet moeilijker maken dan het is. God heeft ons gemaakt zoals we zijn, het hele pakket. Met alles waar we goed in zijn en met alles waar we minder goed in zijn. Dat heeft beiden een bedoeling, net zoals wij allemaal een bedoeling hebben. En soms weet ik niet zo goed wat nu mijn talenten zijn en soms heb ik het ineens heel helder. Zolang ik de talenten die ik tot op heden ontdekt heb inzet om Hem, een ander en mezelf vreugde te brengen is dat goed genoeg. En ik vertrouw erop dat Hij me nog meer zal verrassen met andere talenten en kansen om die in te zetten.

Subject: Blog | Commerciele economie

Ik: Wil jij even wat flessen naar de glasbak brengen?

Dochter (9): Telt dat als een heitje voor een karweitje?

Ik: Nee, natuurlijk niet!

Dochter: Maar ik ben aan het sparen voor een elektrische scooter.

Ik: Ja en ik spaar voor jouw studie. Zeg het maar. Wordt het een goede opleiding of een elektrische scooter?

Dochter: Een elektrische scooter.

Ik: ……

Dochter: Dus? Heitje voor een karweitje? Voor €1,- breng ik ze weg.

Ik: Vroeger had ik geen beloning nodig voor het wegbrengen van de flessen. Ik was blij om mijn moeder te helpen. En bovendien: het geluid dat het glas maakte als je het hard genoeg gooide en het kapot viel op de bodem van de glasbak; dat was nog eens een beloning! Zo ging dat vroeger.

Dochter: Vroeger had je geen elektrische steps.

Ik: …..

Dochter: Ik kan ook de plastic flessen wel wegbrengen. Dan hou ik het statiegeld. Dat is voor u toch ook fijn?  En dan fiets ik ook nog langs de glasbak.  Voor €1,-.

Ik: Ik weet helemaal niet of ik wel plastic flessen heb.

Dochter: Jawel hoor, zes. Dus dat is nog  €1,50 extra.

Ik: Wacht even. Dus we gaan nu in een paar minuten tijd van flessen naar de glasbak brengen om je moeder te helpen van naar de glasbak en de supermarkt voor €2,50.

Dochter: Denk er maar even over na. Ik hoor het nog wel.

Even later:

Dochter: Het hoeft al niet meer. Ik mag van de buurman zijn lege flessen wegbrengen. Het zijn er tien. €2,50 dus.

Zoon (7) komt binnen

Ik: Wil jij de lege flessen naar de glasbak brengen?

Zoon: Voor €0,50? Ik spaar voor een kasteel van Lego.

Ik: Deal!

Ik geloof dat ík voor twee studies commerciële economie spaar.