Erger u niet, verwonder u slechts. Dat zou ik eens wat meer moeten toepassen. Ik hoorde laatst dat je ergernissen over een ander veel over jezelf zeggen. Dus als ik me bijvoorbeeld stoor aan vrienden die last minute een afspraak afzeggen dan heb ik eigenlijk ten diepste zelf het verlangen om gewoon te doen waar ik zin in heb. Volgens een psycholoog die erover schreef voor Psychologie Magazine zijn ergernissen precies die kant van jezelf die je diep hebt weggestopt. Dat zette me aan het denken over mijn eigen irritaties. Ik heb er namelijk best wat. Kijk gerust even mee in mijn psyche. Waar ik me aan stoor:
- complottheorieën
- ongevraagde adviezen
- mensen die iets aan je vragen, maar niet goed naar het antwoord luisteren
- gezinsleden die wekenlang over zooi op de trap heen stappen en het niet mee naar boven nemen
- Netflix die aan me vraagt of ik nog aan het kijken ben
- overdreven gebruik van “kantoortaal”: follow up, stip aan de horizon, quick wins, concullega
Zo is het wel even genoeg. Ik kan je verzekeren dat als ik nog tien minuten doorga de lijst een heel A4-tje beslaat.
Maar wat zegt dit nu over mij? Dat ik eigenlijk ook wel weet dat ik niet vier afleveringen achter elkaar moet kijken en dat het aan me knaagt dat ik die tijd niet nuttiger heb besteed? Dat ik me ondergewaardeerd voel als ik die spullen uiteindelijk zelf maar mee naar boven neem? Dat ik ten diepste onzeker ben over mijn beslissingen en daarom geen ruis van buiten wil door ongevraagd advies over mijn leven? Het zou allemaal kunnen. Stof tot nadenken, maar de ergernis wordt er niet minder door.
Wat zijn dan de voordelen van je zoveel ergeren? Als je maar lang genoeg googelt vind je ze hoor. Het geeft inzicht in wat je zelf wil. Ergernissen kunnen als een richtingaanwijzer werken naar je eigen behoeften en je helpen grenzen aan te geven. Maar wat het vooral doet is dat het je door schade en schande leert dat je een ander niet verandert, maar dat je wel invloed hebt op jezelf. Kortom: zelfreflectie en daarmee ook begrip voor de standpunten van de ander. Het leert je niet alleen naar de splinter van de ander te kijken, maar ook naar de balk in je eigen oog. Je realiseert je dat anderen zich ook aan jou kunnen storen en dat jouw waarheid niet per se de enige waarheid is. Kortom: erger er maar een eind op los, maar vergeet niet te reflecteren. Verwonder u niet, ergert u slechts!
