Mijn jongste zoon van vier strijkt me regelmatig onbedoeld tegen de haren in.
“Papa kan mijn speelgoed maken, mama niet.”
“Mama’s hebben geen schroevendraaier, papa’s hebben een schroevendraaier.”
En met stip op één: “Ik hou niet van roze. Roze is voor meisjes.”
Toen ik opgroeide waren in ons gezin op sommige gebieden de rollen omgedraaid. Hoewel mijn moeder ook het stereotype “vrouwenwerk” deed, zag ik haar ook veel andere dingen doen. Als er lastig geparkeerd moest worden stapte mijn vader uit en draaide mijn moeder onze gezinsbak in de kleinste parkeerplaatsjes. Behangen, schilderen, verbouwen, repareren. Ik zag het haar allemaal doen. Toen ik op de middelbare school zat en mijn moeder inmiddels alleenstaande moeder was, werkte ze fulltime, volgde ze een hbo studie en bouwde ze een carrière op. Mijn onbegrip voor typische mannen- of vrouwentaken is daar misschien geboren.
Sinds mijn middelbare schooltijd is er – gelukkig – veel veranderd. Rollenpatronen uit mijn jeugd zijn allang niet meer vanzelfsprekend. Maar toch is er echt nog winst te behalen. In de appgroepen van de klassen van onze kinderen zitten overwegend moeders. Moeten vaders het niet weten als er iets te melden is? Of geven de moeders dat wel door? Het kinderwerk in onze kerk wordt, vooral bij de jonge kinderen, overwegend door vrouwen gedaan. Weinig moeders zeggen, als ze hiervoor gevraagd worden: “Vraag mijn man anders maar.” Ik krijg met enige regelmaat de vraag hoe ik de combinatie van werk en gezin voor elkaar krijg. Aan mijn man is dit nog nooit gevraagd.
Het gaat me er echt niet om dat ik per se de wasmachine wil repareren of een band wil verwisselen. Daar ben ik helemaal niet handig in. Ik heb geen technisch talent, mijn man heeft dat wel. En daar gaat het me nou net om: waarom doen we niet gewoon allebei waar we goed in zijn of waar we plezier in hebben? Mijn man kan beter strijken dan ik, daarom doet hij het. Hij is creatiever, dus hij knutselt met de kinderen en helpt ze met surprises.
Mannen en vrouwen zijn nu eenmaal verschillend. God heeft dat prachtig gemaakt. We hebben allebei onze eigen talenten en mogen die op een andere manier inzetten. Ik twijfel geen moment aan Gods bedoeling daarmee. Er zijn ook vaak praktische redenen om taken binnen het gezin of in de kerk te organiseren zoals we dat doen. Helemaal niets mis mee. Maar ik wil graag een lans breken voor een bewuste keuze. Doe je iets omdat je denkt dat het van je verwacht wordt, omdat het vanzelfsprekend is? Of doe je waar je goed in bent en plezier in hebt of waar je de ander mee kan helpen? Ga uit van elkaars talenten, interesses en mogelijkheden.
Ook in ons gezin is zeker nog winst te behalen. Ik sta mijn man met regelmaat in de weg om patronen te doorbreken. Ouderavond? Ik ga wel hoor. Iets uitzoeken voor school? Laat mij maar. Voor hij de kans krijgt, is het al geregeld. En hij op zijn beurt vindt dat soms ook wel best. Laten we maar met kleine stapjes beginnen. Ik ga zo eens even heel demonstratief een schroevendraaier gebruiken, want die heb ik dus echt wel.
